W dniu 8 marca 2017 odbył się w Ołtarzewie pogrzeb zmarłego w dniu 04 marca Ks. dr mjr Henryka Kietlińskiego – najbardziej znanej postaci, wywodzącej się z Leszczydołu Nowin. Obszerny tekst dotyczący osoby Ks. Henryka napisany został przez Księdza Stanisława Tylusa SAC:
Ks. Henryk KIETLIŃSKI SAC (1932 – 2017)
Doktor teologii, profesor Seminarium, pierwszy radca (1965-71 i 1984-93) oraz przełożony prowincjalny (1978-84) Prowincji Chrystusa Króla, radca generalny Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (1971-77), dyrektor Ośrodka Postulacji przy Zarządzie Prowincjalnym (1993-2017), kapelan środowisk Powstania Warszawskiego, major Wojska Polskiego
Urodził się 6 listopada 1932 r. w Leszczydole-Nowinach k. Wyszkowa, w rodzinie Józefa i Anny z d. Żuchowska, którzy prowadzili niewielkie gospodarstwo rolne. 1 stycznia 1933 r. został ochrzczony w parafii Wyszków (w diecezji płockiej) i tam też w 1943 r. otrzymał Sakrament Bierzmowania. Miał sześcioro rodzeństwa, cztery siostry i dwóch braci; najstarszy Wacław zginął w 1939 r. w bitwie pod Ołtarzewem; w grupie rannych żołnierzy został spalony w stodole w Borzęcinie Dolnym, gdzie znajdował się polowy szpital. Henryk podczas okupacji niemieckiej ukończył szkołę powszechną i włączył się do służby w Szarych Szeregach, jako łącznik Zgrupowania AK „Obroża”. Po wojnie ukończył w Wyszkowie szkołę średnią.
Do Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego wstąpił w Ołtarzewie 3 września 1949 r. i tam odbył nowicjat. Pallotyńską sutannę otrzymał 8 września 1949 r. z rąk ks. prowincjała Stanisława Czapli. Na jego też ręce złożył pierwszą profesję – 15 sierpnia 1951 r. w Wadowicach na Kopcu, a także wieczną – trzy lata później w Ołtarzewie. Tu też, w latach 1950-52, uzupełniał liceum ogólnokształcące, uzyskując maturę w Liceum Korespondencyjnym nr 1 w Warszawie, a następnie w latach 1952-58, w Wyższym Seminarium Duchownym odbył studia filozofii i teologii. 19 czerwca 1958 r. przyjął w Ołtarzewie Sakrament Święceń Kapłańskich, udzielony mu przez posługę pasterską Zygmunta Choromańskiego, warszawskiego biskupa pomocniczego i sekretarza generalnego Episkopatu Polski.
Bezpośrednio po święceniach został skierowany na studia teologii pastoralnej i socjologii religii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które ukończył stopniem magistra i licencjata. W 1964 r. został mianowany rektorem domu warszawskiego i pełniącym obowiązki proboszcza przy miejscowym kościele rektoralnym. W tym czasie został radcą prowincjalnym (1965-71). Po zakończeniu kadencji rektorskiej został skierowany do Ołtarzewa, gdzie podjął wykłady w Seminarium Duchownym; w latach 1967-71 prowadził wykłady z liturgiki, katechetyki i teologii pastoralnej. W 1971 r., na XIII. Zebraniu Generalnym został wybrany radcą generalnym i do 1977 r. sprawował tę funkcję. Podczas pobytu w Wiecznym Mieście, w latach 1973-77 studiował teologię apostolstwa świeckich na Papieskim Instytucie Pastoralnym przy Uniwersytecie Laterańskim.
Wybrany 25 marca 1978 r. na przełożonego polskiej Prowincji Chrystusa Króla, przybył 10 kwietnia do Warszawy i dwa dni później, z nową Radą Prowincjalną, objął sprawowanie swego urzędu. Pełnił go do 24 marca 1984 r. Szczególnym polem działalności nowego prowincjała była apostolska formacja laikatu. Już na początku swego prowincjalstwa pisał w liście: „Jesteśmy jednak świadomi, że naszym szczególnym zadaniem w Kościele jest apostolska formacja laikatu, czyli przygotowanie katolików świeckich do podjęcia dzieła ewangelizacji we współczesnym świecie. Na tym polega wielkość i charyzmat św. Wincentego Pallottiego – [który] starał się wszelkimi środkami rozpalać miłość apostolską i budzić odpowiedzialność za Kościół w sercach wszystkich wiernych. Naszym świętym i podstawowym obowiązkiem jest realizować charyzmat Św. Założyciela w naszych czasach” (List do wszystkich Członków Prowincji Polskiej Chrystusa Króla, 15 IV 1978). Inną dziedziną, którą zajął się ks. H. Kietliński wraz z Zarządem Prowincjalnym, były liczne starania o pozwolenia na budowy kościołów, kaplic, domów Stowarzyszenia oraz punktów duszpastersko-katechetycznych.
Po zakończeniu kadencji prowincjała pozostał w Radzie Prowincjalnej jako pierwszy radca (1984-93), a następnie 1 września 1993 r. został mianowany dyrektorem Ośrodka Postulacji przy Zarządzie Prowincjalnym. W związku z tym był postulatorem procesów kanonizacyjnych bł. ks. Józefa Jankowskiego SAC i bł. ks. Józefa Stanka SAC oraz procesów beatyfikacyjnych innych pallotyńskich męczenników za wiarę: ks. Franciszka Bryji (†1942), ks. Franciszka Kiliana (†1941), br. Pawła Krawczewicza (Krawcewicza †1945), ks. Norberta Pellowskiego (†1942), ks. Jana Szambelańczyka (†1941) i ks. Stanisława Szulmińskiego (†1941).
Od 7 stycznia 2001 r. był także kapelanem Środowiska Żołnierzy Zgrupowania Armii Krajowej „Kryska”, a następnie „Zośka” i „Parasol” oraz Okręgu Warszawa-Wschód Światowego Związku Żołnierzy AK. Przez 17 lat, w dniu 1 sierpnia, prowadził liturgię na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, przy pomniku Gloria Victis. 3 maja 2012 r. został awansowany do stopnia majora Wojska Polskiego. Za zasługi na polu działalności kombatanckiej został uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2 sierpnia 2009), przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, podczas spotkania z kombatantami, które odbyło się w Parku Wolności Muzeum Powstania Warszawskiego. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, jest w kolejności polskich odznaczeń, trzecim co do ważności (po Orderze Orła Białego i Orderze Wojennym Virtuti Militari). Wtedy też od Ministra Obrony Narodowej otrzymał drugie odznaczenie – Złoty Medal „za Zasługi dla Obronności Kraju”. Został odznaczony Medalem Pro Patria, odznaką „Zasłużony dla Warszawy”. Był honorowym obywatelem Wyszkowa.
W 2001 r. obronił pracę doktorską na UKSW, przygotowaną pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Witolda Zdaniewicza (choć rozpoczął ją wcześniej na KUL pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Józefa Majki, †1993): Struktura społeczna i akcje pastoralne a życie religijne. Studium historyczno-socjologiczne na przykładzie diecezji tarnowskiej w latach 1950-60. Jest też autorem książki Moje dialogi z Janem Pawłem II (Ząbki 1998, 2004), podsumowującej czterdziestoletnią znajomość z Karolem kard. Wojtyłą, a następnie pap. Janem Pawłem II.
Ks. Henryk Kietliński zmarł 4 marca 2017 r. w godzinach wieczornych. Przeżył 84 lata, 65 lat konsekracji w Stowarzyszeniu i 59 w kapłaństwie.
Oprac. ks. Stanisław Tylus SAC
Ksiądz Henryk Kietliński zawsze był dumny ze swojego pochodzenia. Zawsze wyrażał się ciepło o mieszkańcach wsi i regionu, z którego się wywodził. Bardzo kochał tutejsze lasy oraz ścieżki Puszczy Białej, którymi zwykł przechadzać się, za każdym razem kiedy powracał w te strony. Był Honorowym Obywatelem Wyszkowa. Zawsze uczestniczył we wszystkich ważnych wydarzeniach w dziejach Leszczydołu Nowin. Święcił nowo wybudowaną szkołę oraz kościół. Jako kapelan środowisk kombatanckich uczestniczył w mszach świętych odbywających się w naszej parafii, a sprawowanych za poległych żołnierzy i mieszkańców wsi. Wspierał duchowo i materialnie budowę tutejszego kościoła. Współfinansował między innymi zakup dzwona kościelnego. Ksiądz Henryk miał olbrzymią wiedzę dotyczącą historii powstania naszej miejscowości co zostało uwiecznione na filmie, który niebawem będzie udostępniony mieszkańcom wsi.
Mimo zaawansowanego wieku uczestniczył we wrześniu 2016 r. w otwarciu i poświęceniu nowego obiektu sportowego, powstałego przy Zespole Szkół w Leszczydole Nowinach. Była to chyba jego ostatnia wizyta w jego ukochanej miejscowości.